vrijdag 19 april 2013

De Mat van Mats

Middagdutjestijd. Boven mn hoofd klinkt het alsof er een team verhuizers een spoedklus heeft. Even is het stil en denk ik het me maar verbeeld te hebben. En dan is dat geluid er weer, in combinatie met een nieuw geluid: "mamaaaaa! maaamaaaamaaaamaaa!"

Tot zover t middagdutje (wat er bij nader inzien waarschijnlijk helemaal niet is geweest). Ik vis Mats uit bed en ga over op Plan B: de Mat moet eraan geloven.
Sinds een tijdje gaat Mats namelijk door het leven met een Mat. Wat eerst nog een aandoenlijk babymatje was (aangezien zijn haartjes achteraan veel sneller groeiden dan bovenop, en de zijkanten zo goed als kaal bleven) was inmiddels getransformeerd naar het formaat 'New Kids'. In bepaalde kringen een erg hippe coupe, maar laat dat nou net niet mijn kringen zijn...


Met twee kinderen de kapper bezoeken bleek vrij onplanbaar, steeds was er wel iets belangrijkers te doen. Dus die mat groeide en groeide maar. Tot deze middagdutjestijd. De kleine hooligan werd gewapend met de kleurtjesdoos, een tekenpapier, achterstevoren slabber (bij gebrek aan kapperscape) en plastic kleedje op de grond (ivm vuilslurpende vloerkieren) in de kinderstoel gezet. Met licht trillende handen (want hé, t is toch wel de allereerste keer dat er schaar aan dat schattige babypluis komt) knipte ik rigoureus midden in de mat. Zo, daar was alvast geen weg meer terug. En terwijl Mats ijverig tekende (en kleurtjes omkiepte, ze weer in de doos deed, weer omkiepte enz.) verdwenen stukje bij beetje zijn stoere looks.














Twee vliegen in één klap: Een fris geknipt hoofdje èn een mooi kunstwerk! (Ehhh, maak daar maar drie vliegen van: èn een gekleurde tafel...)


Het model was zelf erg opgetogen over het resultaat.


 Hoewel hij later toch besloot meer een hoedentypje te zijn.


donderdag 4 april 2013

16 peuterhoofdjes

Of ik zin had om alsjeblieft, heel misschien en had ik al alsjeblieft gezegd? een keer met de peuters van Finn's groep te komen schilderen.
Zo ongeveer was de vraag van Finn's juffen een tijdje geleden. Want 'n knutseljufmama, dat was schijnbaar toch wel iets heel bijzonders, een kans die ze niet zomaar mochten laten liggen. En ik? Ach, ik ben de beroerdste niet (okee, eerlijk gezegd stond ik al in m'n hoofd 'ja!' te juichen nog voordat ze klaar was met haar vraag omslachtig in te kleden).

En vanochtend was het dus zo ver. Aangezien het thema 'kijken naar jezelf' deze periode de rode draad is bij de peuters, werd het portretschilderen. Juist, portretschilderen met 16 peuters, variërend tussen de 2 en de 4. Ehhhh.....

Om te beginnen greep ik maar eens terug op mijn altijd-succes-jan-klaassen-act. Die bestaat er zo ongeveer uit dat je niet droog de opdracht gaat uitleggen, maar er een soort toneelstukje van maakt. Zo'n soort toneelstukje waarbij je dan natuurlijk van alles fout doet en waarbij de oplettende toeschouwers die domme juffrouw wel even gaan vertellen hoe het dan wel moet. Al bij de eerste 'move' had ik ze: "Blauwe haren dan maar?" "Neeeee!!!!" (x16) Gelukkig konden ze me daarna ook nog uitleggen dat ik geen 5 ogen had en dat m'n mond toch echt niet bovenop m'n hoofd geplakt zat. (O o o, die domme mama-van-Finn toch, en ze had nog wel een spiegel bij zich om in te kijken.)

Daarna konden de kleine kunstenaars zelf aan het werk. Eerst natuurlijk even uitgebreid in de spiegel kijken en controleren of ze zelf ook echt wel twee oren hadden en niet toevallig paars haar. Vervolgens werd het een 'invuloefening' waarbij iedereen een groot karton met daarop alvast een roze cirkel voor het hoofd geplakt kreeg (peuterhouvast). Zoonlief was er van overtuigd dat hoewel er niet genoeg ruimte over was voor een compleet lichaam hij er toch nog wel een paar benen bij kon maken. "Gewoon onder het hoofd, daar is echt nog wel 'n plekje." Anderen probeerden nauwgezet de onderdelen van hun eigen gezicht in (en om) de roze cirkel te plaatsen en weer anderen vonden de verf op zich ook al een feest en leefden zich uit met het kledderen van zoveel mogelijk verschillende kleuren op het karton.

Maar zonder uitzondering waren het allemaal enthousiaste, geconcentreerde kindertjes. De juffen waren ook helemaal blij en ik? Ik ben nog steeds helemaal hyperdepieper. Wat was dit leuk!



Ook Puk de Beer mocht meedoen.