maandag 30 december 2013

Het verhaal van een fotoboekje

Vast wel n bekend verschijnsel: duizenden foto's op je computer, nul in een fotoboek. Duizenden goede voornemens om nou eindelijk eens alles in mooie fotoboeken op te bergen (want online zo makkelijk en mooi te doen), nul daadwerkelijke uitvoerpogingen.

Van Finn's eerste jaar bestaat wel een heel mooi exemplaar, maar toen is het daarbij gebleven (arme Mats...). Er staan dus nog heel veel boekjes op mijn 'ooit-nog-doen-lijstje', en eentje in het bijzonder. Deze ene is een boekje met Een Verhaal. Een verhaal waardoor uitstelgedrag wel erg veel begint te lijken op vermijdingsgedrag.

Het verhaal gaat namelijk over onze laatste vakantie, dit jaar in de herfst op Vlieland. Het verhaal gaat namelijk over de laatste vakantie van Opa Wim.

Juist, ook hier op de blog nog met geen woord over gerept, te moeilijk om woorden te vinden denk ik. Maar okee, komt ie:...

Opa Wim was ziek. Kort voor de herfst had de dokter hem nog maximaal 2 maanden gegeven. Twee maanden van ziek zijn, aftakeling, en dan op de koop toe zijn 5de kleinkind (die van ons dus) niet meer meemaken. Bewonderenswaardig nuchter was opa: Tja, t was nou eenmaal zo...
Al een tijdje daarvoor had hij gezegd nog zo graag een keer op vakantie te willen, en de zee te willen zien. Nou zijn wij ook altijd wel in voor een vakantie, en ook de zee is hier in trek. Maar om nou met een behoorlijk zieke man (waar het op dat moment juist verbazingwekkend goed mee leek te gaan) en een kreupele zwangere (ondergetekende) een vakantie te plannen...
Nou loopt er hier in huis een groot organisatietalent rond (helaas, niet ondergetekende), die hemel en aarde heeft bewogen zodat we in de herfstvakantie met zn allen naar Vlieland konden (denk aan thuiszorg op het eiland, doktersbrieven, alle mogelijke noodscenario's in kaart gebracht, maar ook dingen zoals het huren van een scootmobiel en electrische fiets).

Een heerlijke vakantie, wel met een klein beladen tintje omdat we wisten dat er wel een enorme donderwolk aan ging komen. Maar toch: we genoten. Opa werd gaandeweg de week wel wat vermoeider. Waarschijnlijk tijd voor een bloedtransfusie, iets waarmee hij weer even wat op te peppen zou zijn. Een dagje eerder dan gepland ging Joris dus met hem terug naar het vaste land, mij met de kinderen achterlatend op het eiland. Hij zou immers die avond weer terugkomen om mee de spullen in te pakken en samen met ons naar huis te gaan. We hebben ze nog uitgezwaaid bij de voordeur. Opa Wim op de scootmobiel. "Goeie reis opa!"

Aan het einde van de middag een telefoontje: het was goed mis. Tijd om de kinderen te vertellen dat opa binnen heel korte tijd naar de sterretjes zou gaan. Heel onwerkelijk, zit je daar in je vakantiehuisje waar je tot voor heel kort daarvoor nog fijn met opa op vakantie was.
Plan B (of C, D of E) werd in werking gezet. Mijn vader, die eigenlijk in Harlingen mijn schoonvader van de boot zou ophalen, reisde in plaats daarvan door naar Vlieland. Joris bleef in het ziekenhuis in Sneek bij zijn vader.

Later die avond weer een telefoontje: Opa Wim was er niet meer... Overleden op de terugweg van vakantie... Uren later, na als een kip zonder kop alle vakantiespullen ingepakt te hebben, stond ik op de dijk achter ons huisje. De stormachtige wind die er de hele dag had gestaan was gaan liggen. Windstil, bijna volle maan. Met de arm van mn eigen vader om mn schouders huilde ik om de vader van Joris, om de opa die zn kleinkinderen nooit groot zou zien worden.

Dit verhaal is nu bijna twee maanden geleden. Ik heb hem beloofd dat ik zou zorgen dat zn kleinkinderen hem niet zouden vergeten. Ik heb hem beloofd dat ik bij wijze van hoge uitzondering dit keer echt een boekje van deze vakantie zou maken, en die dan ook aan de kinderen zou geven. Het mag er compleet beduimeld uit komen te zien, maakt niet uit, het is dan hùn boekje van opa.
En al twee maanden schuif ik dit voor me uit. Uitstelgedrag? Vermijdingsgedrag? Maar vandaag ben ik er dan eindelijk aan begonnen. En waar ik eigenlijk wel bang voor was klopt: het is moeilijk. Niet zozeer het maken van een mooie lay-out. Eitje. Nee, het heel bewust terugkijken van al die momenten. Al die laatste komen-nooit-meer-terug-momenten.

En weer moet ik huilen. Gewoon. Omdat het allemaal zo oneerlijk is.




vrijdag 27 december 2013

Waar een beetje modder al niet goed voor is.


Zie hier......


Eventjes naar buiten met de kerst en Finn kwam vast te zitten in de modder, tot boven zijn laarzen en hij kon niet meer voor- of achteruit. Gelukkig kwam Marinus te hulp met laarzen die niet al te vast om zijn voeten zaten, zodat hij heerlijk op zijn sokken verder kon door de modder.
Ach je moet iets te doen hebben met de kerst.

Een avontuur aan de achtseweg zuid. Net na de herdgang ligt namelijk een terrein, pas aangelegd, wat eruit ziet alsof het bedoeld is om spelen.  Poeltjes, houten verhoogde wandelpaden, grote bomen die plat liggen, tipi's gemaakt van takken en heel veel zand, hoewel zand.....
   
 
Maar wat het nou is, blijft een beetje een raadsel.

 
Eenmaal thuis op het internet gedoken om te kijken waar we nu eigenlijk zijn geweest en wat er de bedoeling van is. Zo ontdek je nog eens iets. 

  • Landschapsplan Landelijk Strijp.
  • Het Groene Raamwerk.
  • Strijp-G.
  • Strijpsepad.
  • Stadswoud.
  • Natuurspeelplaats.
  • The Lost Boys Playground.
  • Heide Gebied Eindhoven.

Allemaal gaat het (oa) over dit stukje natuur en zo gaat er ineens een wereld voor me open.

Gaan ze hier om de hoek gewoon stukjes natuur creëren waar je lekker kunt ontdekken, ravotten en heerlijk kunt ronddwalen. Helemaal goed natuurlijk en maakt ook erg nieuwsgierig.
Nou wisten we inmiddels wel van de afsluiting oirschotsedijk en het autoluwe groene lint naar Oirschot, maar het blijkt dus nog beter te zijn.

Hier het plan van het stukje waar we zijn geweest:

 
Een klein stukje verderop, tussen Philips fruittuin en oirschotsedijk, kun je straks midden in een bos over houten paden tot 3,5 m de hoogte in wandelen. Kijk hier maar eens naar de plannen en foto's voor het:

Rabattenbos Eindhoven 

Wij gaan binnenkort weer eens op ontdekkingstocht, want er valt de komende tijd nog voldoende te ontdekken hier in de omgeving.

zondag 22 december 2013

Een kleurige zeekoe

Komende woensdag 40 weken zwanger. Al n paar weken denk ik zeker te weten dat die buik niet dikker kan. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit: het kan dus wèl. Inmiddels heb ik het formaat van een zeekoe (aka 'kamerolifantje') wel bereikt, en met een beetje pech zijn we er nog niet en mag ik zo nog wel n week of twee doorwaggelen.

En hoe leuk het ook is om die enorme skippybal af en toe te zien (en voelen!) bewegen; het heeft nu toch echt wel lang genoeg geduurd hoor. Ik ben inmiddels wel heeeel benieuwd wie er nu al 9 maanden in mijn buik groeit. Lijkt ie ('t') op Finn, of Mats, of beide, of juist niet? En is t een hij of een zij? En buiten al die nieuwsgierigheid: ik kijk er ook heel erg naar uit om weer normaal te kunnen lopen (en staan, zitten, liggen, spelen enz).

Maar tot nu toe is de buik dus nog in alle omvang aanwezig. En ach, dan kun je er maar beter gebruik van maken, toch?

 
 
 
 
 
 

donderdag 28 november 2013

Nesteldrang

Met 36 weken op de teller (en in de buik) is het aftellen nu toch echt begonnen. We gaan er voor t gemak vanuit dat nummer 3 ook 2 weken langer op zich laat wachten (net als zijn/haar grote broers), maar als D-Day staat toch echt 25 december op de kalender.

En wat gebeurt er vaak met een zwangere rond deze termijn? Juist ja: Nesteldrang! Voor diegenen die daar nog nooit van hebben gehoord: dat is een (soms behoorlijk irritante) gemoedstoestand waarbij je de ongelofelijke drang voelt om je 'nestje' in orde te maken voordat de verse nakomeling zich aandient. Dus extreem poetsen, opruimen en klussen is in dit geval niet vreemd.

Hier wordt dat alleen een beetje (lees: heel erg) bemoeilijkt door mijn immobiliteit en drukke en onoverkomelijke verplichtingen van Joris. Vandaar dat we naast deze nesteldrang hier in huis ook nog eens last hebben van een irritante moeder/vriendin. Eentje die meer wil en doet dan ze eigenlijk zou moeten doen, dat nog niet genoeg vindt en daardoor af en toe een iets korter dan gebruikelijk lontje heeft.

Bij deze dus mijn digitale excuses aan iedereen die daaronder te lijden heeft (it wasn't me, puur hormonen!).

Maar na vandaag kan ik gelukkig weer iets van mijn to-do-lijstje afstrepen: Het behang zit erop!



Nu nog even n groen muurtje geel schilderen en dan...



Die onbeschrijfelijke hoop zooi die eigenlijk babykamerinboedel is een plekje geven!



Adem in, adem uit, alles komt goed.... (zeggen ze)

maandag 25 november 2013

De boot in...

Paniek in de tent. De pakjesboten hebben een verkeerde afslag genomen en in plaats van in Nederland zijn ze nu in... de oven!

Lichtelijk verwarmd weten ze zich vervolgens een weg te banen richting... onze eettafel!


Helaas hadden ze niet gerekend op deze piraten, die na de eerste verraste kreten de vlaggenmasten zonder pardon uit de boot rukten en er verder eerlijk gezegd ook geen spaan van heel lieten.


Onnodig te vermelden dat dit Sinterklaas toch wel enigszins verontrustte...




Het recept: halve uitgeholde aubergines met een vulling van (lams-)gehakt, knoflook, veel rozijnen, kleingesneden aubergine, een paar tomaten, peper, zout, paprikapoeder en veel kaneel. Daarbij nog couscous, granaatappelpitjes en verse koriander. Smakelijk!

woensdag 20 november 2013

Dank u sinterklaasje!

Zondagochtend 17 november. Juist ja, de dag na De Intocht. De intocht waarbij de Sint alle kinderen (nou, in ieder geval die van mij dan) het hoofd op hol bracht door aan te kondigen dat die avond de schoentjes gezet mochten worden. Aangezien mijn mannen die dag bij opa en oma voor de tv zaten, kreeg ik meteen na dat onthullende moment een telefoontje: 'of ik het ook even in mijn oren wilde knopen'.

Tuurlijk. Dus die avond zaten we voor de kachel (luchtschuifje vol open zodat we toch zeker goed te horen zouden zijn) liedjes te zingen. Schoenen: check. Wortels voor het paard: check (wat nog even voor paniek bij Mats zorgde omdat de gedachte aan een groot wit paard in onze kamer hem maar niks leek). Beetje water voor dezelfde viervoeter: ook check. Tekeningen voor de Sint: dubbel check. Met een gerust hart gingen de heren naar bed.

De volgende ochtend mocht papa even uitslapen en sloop ik met twee verwachtingsvolle jongetjes in pyama naar beneden. Jaaaaaa!



Pepernoten, chocolade muntjes en... post! Een grote envelop, met daarin een cdtje van de Sint.
Met een mond vol chocola en pepernoten werd het tweetal onder n dekentje op de bank geïnstalleerd. Voor de volledigheid ook nog een bordje boterhammen en bekers melk erbij, en nou eens even kijken wat de Sint te melden had.



Vol verbazing kwamen we erachter dat we allemaal in Het Grote Boek stonden. En niet alleen onze naam, nee, de Sint wist ècht vanalles over ons! Enthouisast kletste Finn terug tegen de laptop toen de goedheiligman hem vroeg of ie nou juist van dunne of van dikke pannenkoeken hield, en Mats zuchtte "Jaaaah, bouwuh..." toen uit het boek bleek dat ie zoveel van Duplo houdt.

Cdtje afgelopen, boterhammen op en toen de grote vraag: wanneer mogen we weer? Na n arbotechnische toespraak over n drukbezette Sint en Pieten besloten we nog even een paar dagen te wachten. 

En wanneer is t dan pakjesavond? Kun je t even op je vingers laten zien? Nou, daarvoor hebben we nog wat beters uitgevonden:


Iedere ochtend mag Sint naar de kapper en wordt er en randje van zn baard afgeknipt. En hoera: na t laatste streepje is t pakjesavond!

PS: Voor wie ook de blits wil maken bij zn kinderen met een persoonlijke boodschap van de Sint: http://www.videovansint.nl/ 



woensdag 13 november 2013

Laaptoeien

Wat???





Nou gewoon...
Nog één toeitje voor 't lapen!

vrijdag 1 november 2013

En toen was t alweer herfst

Rennend door de herfstblaadjes gaan we naar school (nou ja, de kinderen dan, ikzelf ben nog steeds dikke maatjes met mn krukken). Zoveel mooie kleuren, zonde om te laten liggen aldus Finn. Er wordt druk verzameld voor op de herfsttafel (want als echte kleuter kún je tegenwoordig niet meer zonder).

Dat al dit meenemen-en-uitstallen ook ergens in Mats' peuterbreintje is doorgedrongen daar kwamen we gisteren achter:


Schijnbaar waren de juffen op de opvang zo gecharmeerd door Mats' verzameldrang dat hij z'n buit speciaal voor mama mee naar huis mocht nemen. Ik kreeg het zakje door hemzelf overhandigd met de duidelijke instructie: "Klutsen!" Juist ja, er moest dus mee geknutseld worden.

Nou is dat tegenwoordig zelfs voor deze knutseljuf een behoorlijke opgave, dus we gingen vanochtend voor makkelijk: Het plakplastic werd uit de knutsella opgediept, ik tekende er een boomstam op en plakken maar! (Oja, natuurlijk eerst even met heeeel veel plakbandjes op de tafel vastgemaakt wat als er vanalles aan vast blijft plakken betekent dat dus ook dat er peuterhandjes aan blijven plakken, die dan weer losgetroken worden, weer opnieuw blijven plakken, weer losgetrokken worden enz.)

Eerst papiertjes scheuren voor de stam...


Er vervolgens achter komen dat mama foto's probeert te maken en dan heel hard "Neeeee, stophouop!" roepen...


Daarna de verzamelde blaadjes erbij plakken...


Er nog een laagje plakplastic er overheen, lospeuteren van de tafel ("Zelluf doen!!!!") en op het raam plakken ("Naises!" "Nee, met plakband" "Neeee, naises!!!!")
Et voilà: de kleine-moeite-groot-plezier-herfstknutsel:



donderdag 3 oktober 2013

Blog-black-out?

Jeeeee, da's lang geleden! Hoewel de laptop de laatste tijd mijn beste vriend is, lukte het me maar niet om 'n gezellig blogje te produceren. 'Blog-block-out', bestaat zoiets?

Maar we zijn er nog hoor. En wordt hier ook nog genoeg gespeeld, gewandeld, gekokkereld, gevakantied en gezooid met vanalles. Helaas wordt er ook behoorlijk veel gehangen en gelegen hier. Door ondergetekende wel te verstaan.

28 Weken zwanger nu, en al weken uit de running vanwege bekkeninstabiliteit (en dat verklaart nu dus ook meteen de close relatie met mn laptop). Op 'goede dagen' lukt het me om naar het einde van de straat te lopen (okee, waggelen met krukken, maar toch) om Finn uit school te halen. En op slechte dagen, tja, dan lukt dus echt helemaal niks. (In mn hoofd is de babykamer dus ook al helemaal af, in de praktijk wordt dat nog n hele uitdaging.)

Maar hé, wat nou klagen?! Er lopen hier een paar heel gezellige mannen rond...


En in mijn buik groeit een dansend minimensje...




vrijdag 5 juli 2013

Ex-peuter

Gisteren was het D-Day: Finn's verjaardags- / afscheidsfeestje bij de peuters.
Waarschijnlijk was moeders nog degene die er het meeste moeite mee had. Tja, afscheid nemen, ik ben er nooit zo goed in geweest (en gooi daar nu een aardig hormonensausje overheen en het leed is compleet).
Finn bleek er echter een stuk minder moeite mee te hebben. Luchtig riep hij zn juffen toe dat ie nog wel n keertje hoi kwam zeggen hoor, en zn beste vriend? "Ja, doei dan!"

Nee, zijn grootste zorg betrof zijn traktatie. De avond vantevoren werd ik om 10 uur 's avonds nog naar zn kamer geroepen: of ik toch niet wilde vergeten om alleen de cakejes met de smarties erop op het dienblad te zetten... (en wat dat betreft lijkt ie dan dus weer wel op zn moeder).
Die middag hadden we samen een hele berg cakejes gebakken (Finn op het keukentrapje, Mats op het aanrecht, cakebeslagspetters all-over-the-place...) en 's avond na het eten beplakt met smarties. Midden in het cakeje prijkte zijn grote trots: Monsterfinn! (naar dit idee)


Die ochtend zat 'ie daar dan: een grote ex-peuter, bovenop de tafel in de verjaardagsstoel, terwijl de nog-lang-niet-ex-peuters hun longen uit hun lijf zongen.


"Jaaarige jop wordt nooooit 'n musje, geef 'm maar 'n kusje...."


zaterdag 29 juni 2013

Mijn grote zoon en ik

hadden een missie: nieuwe schoenen voor de zoon. Voor de Grote Zoon wel te verstaan, want de afgelopen tijd ontdekten we steeds meer hoog-water-broeken in zijn kast, en nu klaagde hij er ineens over dat zijn schoenen niet lekker zaten. Even twijfelde ik nog. Hadden we hem niet te lang op z'n gympies laten lopen waardoor hij nu die stevige 'echte' schoenen als pijnlijk betitelde? Een bliksembezoekje eerder deze week aan een schoenenwinkel wees echter uit dat er alweer een schoenmaat bij was gekomen. Het bleef toen alleen bij een bliksembezoekje omdat meneer bleef weigeren ook maar één paar schoenen aan te passen.

Maar vandaag gingen we er dan echt voor. Met z'n tweeën naar de stad op zoek naar schoenen. Blauw-met-witte moesten het worden, daar was hij stellig van overtuigd. En wat een mazzel: blijkt er in de uitverkoop een groot deel van de rekken vol te staan met deze kleurcombi! Enigszins weigerachtig werden er in de eerste winkel een aantal gepast. Nee, niet mooi, niet lekker, nemen we echt niet hoor! Winkel 2 was al begonnen aan de herfstcollectie dus stonden we snel weer buiten, winkel 3 was ondanks de uitverkoop boven mijn budget en winkel 4... had blauwe ballonnen! Met witte lettertjes erop! Met een verwachtingsvolle grijns werden de hier aanwezige blauw-met-witte exemplaren uit het rek geplukt (verwachtingsvol omdat ik had gezegd dat de ballonnen waren voor de mensen die schoenen kochten). De eerste schoen zat nog niet dicht of er werd al geroepen: "Jaaa!, die is fijn! Die moeten we nemen!" Voor een iets ruimere keuze werden er nog meer gepast, werden de voeten nogmaals opgemeten en werden er zelfs rondjes gelopen en gerend door de winkel. Toen de meneer-van-de-winkel hem daarna ook nog als vooruitzicht stelde dat hij na het afrekenen een kadootje mocht uitzoeken was het feest compleet en werd de eerder nogal saaie winkel binnen een kwartier tijd gepromoveerd tot superzaak! (En dat vond moeders ook toen bij het afrekenen bleek dat er nog eens 10 euro extra afging van de al verlaagde prijs.)

Om onze jubelstemming nog wat te vergroten (en omdat het inmiddels toch ook al lunchtijd was) besloten we het er eens van te nemen en 'op stand' te gaan eten. Dus zo kwam het dat we uiteindelijk bovenop de V&D terecht kwamen, op het terras van La Place. Verse sapjes, broodjes en spectaculair uitzicht (erachter komen dat er een paadje van stoeptegels loopt bovenop een gebouw zet een peuterbrein volop aan het fantaseren). Zat ik daar gezellig keuvelend met mijn grote zoon aan een tafeltje.

Soms besef ik met enige weemoed dat het snel gaat, soms een beetje tè snel. Het lijkt gisteren dat hij dat kleine hulpeloze babietje was. En nu gaat 'ie dan al bijna naar school. Maar aan dat groter worden zitten ook wel zo z'n voordelen. En dat besefte ik me vandaag daar bovenop dat terras gelukkig maar weer...

O ja, en de schoenen: die waren inderdaad blauw-met-wit, de ballon: ook blauw met wit en het gekozen kadootje ... een plakkerig plastic kipje dat je door op je vinger te zetten, aan z'n staartje te trekken en weer los te laten kunt lanceren waarna het op de onmogelijkste plekken op de muur blijft plakken...



vrijdag 21 juni 2013

IJskliederen

Wat was het warm... heet... pfoe... zweet... klaag... (en ik kan me herinneren dat het nog maar een paar weken gelden was dat er ook veel te klagen viel, maar dan over koud, nat, grauw...)

In het knutsellokaal op mijn werk leek het wel een primitief zweethutje. Plat dak, zon erop, en dan actief doen. Ach, geen probleem als je je tempo en je opdracht een beetje aanpast aan het weer! (en omdat het zo leuk was deden Finn en ik het de dag erna (juist, woensdag, toen het kwik met gemak de 35 graden haalde) nog eens lekker over.

We gingen schilderen met ijs!

Aangezien de warmte uitdaagde tot fantaseren over waterspelletjes, vroeg ik de kinderen waarmee ze gingen spelen. Nadat er één keer het woord 'supersoaker' was gevallen was het hek van de dam en ging het niet alleen meer over gezellig spetteren, maar werden er hele plannen gesmeed om nietsvermoedende kleine zusjes kleddernat te gooien, de buurman met de tuinslang te pakken te nemen en een waterballonnenoorlog met de hele buurt uit te vechten. Genoeg voer voor een leuke tekening dus. Al doorfantaserend werd de tekening met stiften ingekleurd, en toen kwam Het Moment: de juf (ik dus) kwam langs met een fles blauwe verf en druppelde lukraak wat stippen op de tekening. Er werden ijsklontjes uitgereikt, en nu was het zaak eens lekker af te koelen. Met het smeltende ijsblokje over je tekening, door de blauwe stippen en door de stift. En jawel hoor, lekker koude handen, een koude (en natte!) tekening en fantastisch kleurige kunstwerken:


























Finn hield t bij meer abstracte kunst: willekeurige krabbels inkleuren staat altijd garant voor een mooi kleurig effect (en gaat vrij snel, waardoor er eerder overgegaan kan worden tot het 'hoofdmenu': het ijs).


Mia werd er niet warm of koud (maar wel een beetje gekleurd) van...


 Bij wijze van experiment besloten we om eens te gaan toveren met meerdere kleurtjes verf:


En toen ontdekten we dat de achterkant van het papier (een rol oud behangpapier) toch ook wel een heel bijzonder effect gaf:


35 Graden, en een heerlijk fris (en enigszins smoezelig) kind. Project geslaagd!

maandag 20 mei 2013

We gingen naar de rommelmarkt...

... met maar 1 kind. Met de trein vanwege het vooruitzicht van overvolle parkeerplaatsen. En met een buggy vanwege het vooruitzicht van een dreumesje dat nevernooitniet die hele markt over ging lopen. O ja, en met een paar lege tassen voor 'het geval dat'.

De plaats delict was de megarommelmarkt in het centrum van Tilburg, gisteren. Straten en pleinen vól kraampjes, vól troep en vól... leuke dingen!

Na heel wat kraampjes (en terrasjes, hoera 't was lekker weer!) bleek dat het dreumesje ondanks heftig slaaptekort toch best wel op z'n korte pootjes een heel eind wilde lopen (rennen!). En bleek dat de lege tassen na een aantal uur verre van leeg waren. En dat de buggy ook wel een ideaal
boodschappenwagentje was.

Helaas bleken we door het lopende dreumesje ook de trein voor de terugweg op een halve minuut na gemist te hebben. Maar ach, dat was dan ook wel het enige jammere van de dag.

Brandweerman Mats met zijn nieuwverworven rommelmarktschat.

Buggy vs boodschappenwagentje...

vrijdag 10 mei 2013

Welterusten...

"Weet je hoe dat moet, in slaap vallen?
Nou, je doet gewoon je ogen dicht, en dan ga je filmpjes kijken."

"En zijn dat dan filmpjes over wat je allemaal hebt gedaan vandaag?"

"Nee hoor, kan vanalles zijn.
Soms ken ik ze nog niet.
En soms zijn ze niet leuk.
Maar dan doe ik gewoon m'n ogen even open en dan kan ik opnieuw beginnen."

Welterusten lieve kleine filosoof!





vrijdag 19 april 2013

De Mat van Mats

Middagdutjestijd. Boven mn hoofd klinkt het alsof er een team verhuizers een spoedklus heeft. Even is het stil en denk ik het me maar verbeeld te hebben. En dan is dat geluid er weer, in combinatie met een nieuw geluid: "mamaaaaa! maaamaaaamaaaamaaa!"

Tot zover t middagdutje (wat er bij nader inzien waarschijnlijk helemaal niet is geweest). Ik vis Mats uit bed en ga over op Plan B: de Mat moet eraan geloven.
Sinds een tijdje gaat Mats namelijk door het leven met een Mat. Wat eerst nog een aandoenlijk babymatje was (aangezien zijn haartjes achteraan veel sneller groeiden dan bovenop, en de zijkanten zo goed als kaal bleven) was inmiddels getransformeerd naar het formaat 'New Kids'. In bepaalde kringen een erg hippe coupe, maar laat dat nou net niet mijn kringen zijn...


Met twee kinderen de kapper bezoeken bleek vrij onplanbaar, steeds was er wel iets belangrijkers te doen. Dus die mat groeide en groeide maar. Tot deze middagdutjestijd. De kleine hooligan werd gewapend met de kleurtjesdoos, een tekenpapier, achterstevoren slabber (bij gebrek aan kapperscape) en plastic kleedje op de grond (ivm vuilslurpende vloerkieren) in de kinderstoel gezet. Met licht trillende handen (want hé, t is toch wel de allereerste keer dat er schaar aan dat schattige babypluis komt) knipte ik rigoureus midden in de mat. Zo, daar was alvast geen weg meer terug. En terwijl Mats ijverig tekende (en kleurtjes omkiepte, ze weer in de doos deed, weer omkiepte enz.) verdwenen stukje bij beetje zijn stoere looks.














Twee vliegen in één klap: Een fris geknipt hoofdje èn een mooi kunstwerk! (Ehhh, maak daar maar drie vliegen van: èn een gekleurde tafel...)


Het model was zelf erg opgetogen over het resultaat.


 Hoewel hij later toch besloot meer een hoedentypje te zijn.