vrijdag 31 augustus 2012

Help, mijn man heeft een hobby!

 

Boney M, Abba, Beegees, Luv, Pointer Sisters, The Cure, Deee-lite, Human League, Grace Jones, AcAd,Armand, David Bowie, Johnny Cash, Anne Clark, Eurythmics, Jefferson Airplane, Madness, The Pogues, Elvis, Madonna, ..... En heel héél veel meer...

Platen. Elpee's. Singles. Maxi singles. Niet 10, niet 20, niet 100, niet 1000. Maar heel, héél veel meer... Overal in huis zijn ze terug te vinden. In een grote kast in de woonkamer, in een nog grotere kast in de kledingkamer, in de nieuwe kast op zolder en verder in veel, héél veel dozen. Mijn man houdt van muziek. Van héél veel verschillende muziek. Gezellig om thuis af en toe wat plaatjes te draaien. Erg geinig die hoge 'kent-u-deze-nog'-factor. Helaas ook een hoge 'wat-moet-je-in-'s-hemelsnaam-met-zoveel-zooi'-factor...

Nou, draaien dus! Al avondenlang is Joris achter de draaitafels te vinden. "Wat denk je, zou deze dansbaar genoeg zijn?" "En deze, wie zou deze kennen?" "En wat nou als ze met een verzoekje komen, dan moet ik die en die en die natuurlijk ook meenemen..."

Vanavond is het feest. Groot feest bij mij op het werk. De platen (nee, niet allemaal, daar zou een verhuiswagen aan te pas moeten komen) zijn ingepakt, net als de draaitafels. Vanavond is meneer mijn man de DJ, en ik mag dansen!

 


zondag 26 augustus 2012

Af!

Tatarataaaaaaa!............ Hij Is Af!

Het heeft wat tijd (en bloed, zweet en tranen) gekost, maar sinds vandaag zijn we dan eindelijk in het bezit van een niet-meer-uit-elkaar-liggende-eerst-paarse-en-nu-beige stoel. Nadat er van verschillende kanten al voorzichtig geïnformeerd werd naar de voortgang van dit project leek het me vrijdag een goed moment om de naaimachine weer eens van stal te halen. Waar een gelijktijdig middagslaapje al niet handig voor is: aan het eind van de middag zat de hoes bijna in elkaar. En toen was het spoeltje op, wilde Finn koekjes bakken, moest er eigenlijk ook gekookt worden, en gegeten,  en gebadderd en voorgelezen.

Omdat ik persé persé persé (ja, zo erg was het) die dag de stoel af wilde hebben zat ik die avond dus weer achter de naaimachine. Spoeltje volwinden, en gas erop. De draad maakte een enorme frot onderaan, dus uithalen, opnieuw beginnen en weer gas erop. Nogmaals frot, nogmaals uithalen en opnieuw beginnen, nogmaals.... en nogmaals.... en nógmaals #$%@! Omdat ik van frustratie bijna de naaimachine het raam uit smeet (met de uit elkaar liggende paarse stoel er achteraan) ben ik er toch maar mee opgehouden.

Zaterdag een nieuwe poging. Nieuw spoeltje (want daar ligt het meestal aan) en binnen een paar minuten was t af! Hoera, nu alles in elkaar zetten. De stof eerst even aan de onderkant vasttacken. Met de tacker. Waar was de tacker? Waar was ^%#@#! die tácker! Joris vuil (èrg vuil) aangekeken, want hij had dat ding natuurlijk kwijtgemaakt. Om onze relatie (en het vege lijf) te redden dook die dus maar de schuur in, om terug te komen met een halve tacker. Een hálve! Na wat gerommel op zolder dook er een hele op, maar dan zonder nietjes. Geen nood, volgens manlief moesten daar gewone nietjes in. Nou kun je er natuurlijk van uitgaan dat nietjes die ontworpen zijn om een paar papiertjes bij elkaar te houden, niet geschikt zijn om op hoge spanning staande stof vast te zetten. Toch maar eens proberen en o verrassing: het werkte dus niet!

Na een hele reep chocola achter elkaar weggewerkt te hebben (tja, je moet toch iets) toch maar begonnen het meubelstuk in elkaar te zetten. Dat tacken zou ik dan maandag doen met de geleende tacker van het werk. Na wat geschroef (en gevloek, want ik had natuurlijk met die nieuwe stof de schroefgaatjes verstopt) was het weer een stoel! Van opluchting voelde ik me meteen een paar kilo lichter (ondanks die chocola).

En toen ik vanochtend nogmaals gelukzalig tegen Joris verzuchtte dat ik zooo blij was dat ie af was, kwam hij met de voorzichtige opmerking dat dat éne hoekje toch wel een beetje teveel trok. Of ik dat niet even kon verhelpen omdat zijn ruim 100 kilo dat hoekje weleens zou kunnen veranderen in een enorme scheur als dat zo bleef. @#$^%&!!!!

Dus weer alle schroefjes los (nou ja, dat viel nog mee omdat ik er gisteren op miraculeuze wijze zomaar 3 over had gehouden), hoes eraf en weer onder de naaimachine. Finn vond t allemaal reuze interessant en bleef maar vragen stellen: "Wat is dat?' "Een tornmesje." "En wat moet daarmee gebeuren?" "Dat ene vervelende draadje lospeuteren omdat papa anders niet met z'n billen in die stoel kan gaan zitten..." (Uiterlijk veel geduld, innerlijk %##@!!!.)

Maar toen, na de zoveelste passessie, was ie eindelijk af! (nou ja, niet helemaal dus, morgen moet er nog even een geleende tacker aan te pas komen).



Dit is 'm!

Dit was 'm!
 
Om zn interesse te belonen mocht Finn daarna zelf ook nog even achter de naaimachine. Met wat restjes stoelenstof, zelfgekozen blauw draad (natuurlijk!) en een doos vol lintjes en bandjes naaide onze creatieve peuter zelf zn eerste knuffel / kussentje!

 
 
 Zie hier het resultaat:
 

 
En zo kwam het toch nog allemaal goed met de dag (en de stoel, mijn humeur en relatie).

donderdag 16 augustus 2012

Werk in uitvoering

Het is alweer ruim een jaar geleden dat ik te horen kreeg dat mijn baan binnenkort zou ophouden te bestaan. Dankzij de forse bezuinigingen in het onderwijs zou ik werkeloos gaan worden. Een onverwachte klap, want bij 'last in, first out' ga je ervan uit dat je met 9 jaar toch wel bij de oudgedienden hoort. Niet dus, aangezien het per vak bekeken werd en de handvaardigheidsdocenten dun gezaaid zijn.

Nauwelijks bekomen van de schok kwam krap een maand later het nieuws dat de bezuinigingen een jaar uitgesteld werden. Hoera, even niet nadenken over een nieuwe baan en gewoon na mijn verlof (Mats was er toen nog net niet) weer terug naar mijn oude stekkie. Maar de waarschuwing bleef: pas op, waarschijnlijk gaan de bezuinigingen gewoon door. Zo ergens tegen mei werd het weer steeds spannender. Wanneer zou Het Nieuws komen, wie zou het betreffen en vooral: wat zou het inhouden? En toen, toen viel het kabinet...

Inmiddels was het bij mij wel beginnen te kriebelen. Want moest ik wel braaf blijven afwachten tot anderen over mijn (werkend-) lot beslisten? Was dit nu niet het moment om wat meer proberen te gaan doen met mijn grote droom? Want ja, knutselen met kinderen is leuk, zeker als het speciale kinderen betreft die zo op die manier hun wereld en uitdrukkingsmogelijkheden vergroten. Maar zelf dingen maken is ook leuk, misschien zelfs nog leuker.
Na wat wikken en wegen was kort voor de zomervakantie de kogel door de kerk: 1 dag per week zou Mijn Dag worden. Op die dag werd er niet opgeruimd, gepoetst, geboodschapt en gezorgd, op die dag werd er voortaan gemaakt!

En die dag is het vandaag. Mijn allereerste ouderschapsverlofdag. Niet om voor de kinderen te zorgen, die zitten op dit moment heerlijk bij hun vriendjes op de opvang, maar om voor mezelf te zorgen. Met een heel to-do lijstje in mijn hoofd start ik de computer op. Koffie: check! Koekje: check! Moeders kan beginnen!


Wordt vervolgd...

vrijdag 10 augustus 2012

Kijk, kunst!

"Mama, wat is dat?"
Ehmmm, kunst"
...... "Kijk, ik kan ook kunsten!"


Op de terugweg bleek dat het op Mats een verpletterende indruk had gemaakt...



woensdag 8 augustus 2012

Vermijdingsgedrag

Ken je dat: Het lijkt alsof er in je woonkamer een speelgoedwinkel ontploft is, de afwas van een paar dagen staat torenhoog opgestapeld op het aanrecht, de wasmand puilt uit, de to-do lijst van klusjes in huis beslaat bijna een compleet A4-tje en je denkt "goh, wat zal ik vandaag eens gaan doen?".
Het antwoord op die vraag is dan niet heel verstandig het aanpakken van een van bovenstaande punten, nee, het is iets compleet anders, iets waar je op dat moment toch echt de dringende behoefte aan voelt.

Zoiets heet vermijdingsgedrag en was vooral in ons studentenhuis erg zichtbaar tijdens toetsperiodes. Aan de schoonheid en opgeruimdheid van ons huis was af te lezen wanneer deze periode zich weer aandiende. Vanaf het moment dat de docenten vast hadden gepland dat wij ijverige studenten aan het leren sloegen, begonnen we verwoed te poetsen en te ruimen, ondertussen klagend dat we toch altijd zó weinig tijd hadden om te studeren.

En nu, jaren later, steekt dit gedrag dus nog steeds af en toe de kop op. Vanochtend om precies te zijn. Een tijdje geleden had ik al eens bedacht dat de paarse stoel in de woonkamer dringend een metamorfose nodig had. In plaats van diep paars een zandkleurtje dat voor de nodige rust in onze overvolle en kleurige woonkamer moest gaan zorgen. Nou heb ik wel vaker zulke ideeën, maar meestal gaan ze dan niet veel verder dan nieuwe kussenhoesjes, een dekbedovertrek of de herinrichting van een kastje. Deze metamorfose zou het compleet opnieuw stofferen van de stoel inhouden, geen klein karweitje dus.

Gisteren vond ik op de stoffenmarkt al hèt perfecte stofje. Bijna exact dezelfde kleur als de gordijnen, maar dan van een praktisch onverwoestbaar canvas-achtig iets (zeg maar kinder- en kattenbestendig). Dus toen vanochtend de was opgehangen was, zoon 1 in de tuin rondracete en zoon 2 na zijn inenting met beurse beentjes knock-out in bed lag besloot ik dat het tijd was voor De Grote Metamorfose.
Deel een was makkelijk: de stoel moest uit elkaar. Aangezien de vorige versie van de stoel groen was en dit paars ook al van mijn hand was kon ik me dat nog wel herinneren. Enigszins vertraagd door een lunch en een wakkere zoon 2 was het daarna tijd voor het meten en knippen van de stof. Joris zou met gekrulde tenen zitten bij het zien van mijn methode daarvoor, maar aangezien die op zijn werk was...  De half-ontlede stoel werd op z'n kant op de stof gelegd, daar een lijntje omheen getrokken en vervolgens uitgeknipt. De rechte stukken werden met een meetlat getekend, dat dan weer wel. Ik was lekker op dreef vond ik. Mats hupste gezellig overal doorheen en fluitend knipte ik door.

Af en toe keek ik op mijn briefje. Omdat een complete werkomschrijving me overbodig leek had ik alleen snel een ruw schetsje gemaakt van hoe ik alle stoeldelen uit de stof zou kunnen krijgen. Toen de stof bijna op was maar de stoeldelen niet besefte ik dat mijn schetsje misschien iets tè ruw was...
Hoe ik ook schoof en draaide, dat ging nooit passen. Zelfs met een paar inventieve vondsten van aan elkaar genaaide stukken die eigenlijk uit een geheel zouden moesten bestaan zou ik het nog niet redden. Dus dat wordt zaterdag weer naar de markt in de hoop nog een metertje van exact dezelfde stof te vinden.

En nu zit ik dus in plaats van mijn ellenlange klussenlijst af te werken tegenover een half ontlede stoel te bloggen, me ondertussen afvragend hoe ik dit nu weer aan Joris ga verklaren zonder een 'had dan ook fatsoenlijk gemeten' te hoeven incasseren...

Before...
Passen, meten en hupsen.
Passie-nie...
Aan de werktekening lag het niet.

zondag 5 augustus 2012

Met de handjes

Wat is nou een eerste verjaardag zonder taart? Die je dan ook nog eens geheel volgens traditie met je handen mag eten, in je haar mag smeren en op de grond mag mikken?
Van de buurvrouw kreeg ik een niet-te-mislukken recept voor kwarktaart (vanaf vandaag heeft Dr Oetker een klant minder) zodat vanochtend ook Mats' mijlpaal niet zonder geklieder voorbij kon gaan.



Maar natuurlijk is meneer ook enige beschaving niet vreemd (incl. gedistingeerd pinkje).


En ook delen doet hij met liefde.


En mocht je je nou afvragen wie verantwoordelijk was voor de decoratie van de taart:


Junior Masterchef strikes again!

O ja, en t recept is echt heel simpel:
10 blaadjes gelatine weken in koud water
200 gr bastognekoekjes in een theedoek platslaan en door 50 gram gesmolten boter roeren, lepeltje aardbeienjam erdoor doen (was ik vergeten...). Hiermee de bodem van een taartvorm bedekken (eerst bakpapier in de springvorm klemmen) en dan even afkoelen in de koelkast.
100 ml sinaasappelsap verwarmen en hier de uitgeknepen gelatineblaadjes doorheen roeren.
In een kom 500 gr kwark, 150 gr witte basterdsuiker (ik had alleen rietsuiker, ook erg smakelijk) en t gelatinesapje door elkaar roeren. Ongeveer 300 gram in stukjes gesneden en lichtelijk geprakte aardbeien erdoor.
Klop 250 ml slagroom stijf en schep dat er ook doorheen.
Minstens 3 uur in de koelkast laten opstijven en garneren met stukjes aardbei.

Smakelijk!

donderdag 2 augustus 2012

Een beschuitje met blauwe muisjes...

... dat was ons ontbijt op de vroege morgen van dinsdag 2 augustus 2011.
Heerlijk relaxed in bed, niks anders te doen dan liggen en gelukzalig kijken. Eigenlijk hadden we die ochtend in vol ornaat in het ziekenhuis moeten verschijnen. Koffertje mee, lege maxicosi mee, en dan de witten-jassen-brigade weer van werk voorzien. Op dinsdag 2 augustus zat er namelijk al 42 weken (jawel, alweer zo'n laatkomer, erfelijk belast zullen we maar zeggen...) een minimensje in mijn buik. En die moest eruit, helaas met enige medische hulp.

Dat dat minimensje zich later zou gaan ontpoppen tot een enorme grapjas werd duidelijk toen ik me de avond ervoor niet lekker voelde. Buikpijn. Balen, en dat net nu ik nog even een rustig nachtje hoopte mee te pikken omdat dus de volgende dag in alle vroegte het hele bevallingscircus in gang zou worden gezet. Ergens rond n uur of 1 stelde Joris voorzichtig de vraag of de buikpijn misschien af en toe erger werd. Sjacherijnig van het vooruitzicht van een doorwaakte nacht mopperde ik dat t zelfs steeds erger leek te worden. Grrr, stomme andijviestamppot ook... Hoewel ik t eigenlijk onzin vond, heb ik m braaf steeds meegedeeld wanneer het leek alsof het erger werd. En die snuggere vent van me begon t op te schrijven. Na een kwartiertje ofzo kwam de conclusie: "ehm, Judith, ik denk dat je weeën hebt hoor." Hij liet me z'n lijstje zien. Dat was gek, zo om de ongeveer 3 à 4 minuten begon mn andijviestamp op te spelen. "Misschien moeten we de verloskundige bellen?" O ja, en mn ouders om Finn op te halen, en ojee, hoe moest dat nou met het ziekenhuis want die zaten over een paar uur op me te wachten? De verloskundige kwam en besloot dat t ook voor haar een doorwaakte nacht zou gaan worden. Er kwam een baby aan! En dat die niet al te lang meer op zich zou laten wachten werd ook al snel duidelijk, want toen Finn nog maar net bij Opa Mari in de auto zat leek t in de verste verte niet meer op opspelende andijviestamppot! Snel werden de benodigde spulletjes op bed gegooid (heb begrepen dat dat normaal gesproken netjes uitgestald wordt) en toen moesten de handen uit de mouwen om Mats op te vangen! Zo snel dat een kraamverzorgster nog in geen velden of wegen te bekennen was, en de kraamvrouw met kersverse baby op de borst ook maar meteen de foto's heeft gemaakt van de navelstrengdoorknippende vader.

Om 4.41 die ochtend hadden we er nog een zoon bij: Mats Timor. Het ziekenhuis werd met een grijns van oor tot oor afgebeld...


En de oplettende lezer heeft t nu vast al door: dit alles is vandaag exact een jaar geleden. Dat kleine prulletje is inmiddels een hele kerel met (zoals meteen al duidelijk was) een enorm gevoel voor humor!

woensdag 1 augustus 2012

We zijn er weer!

Wat was het fijn...
en gezellig...
en leuk...
en mooi...
en warm...
en veel te kort!


Na 3 weken Frankrijk zijn we weer in ons (vandaag gelukkig niet zo koude) kikkerlandje.