Het heeft wat tijd (en bloed, zweet en tranen) gekost, maar sinds vandaag zijn we dan eindelijk in het bezit van een niet-meer-uit-elkaar-liggende-eerst-paarse-en-nu-beige stoel. Nadat er van verschillende kanten al voorzichtig geïnformeerd werd naar de voortgang van dit project leek het me vrijdag een goed moment om de naaimachine weer eens van stal te halen. Waar een gelijktijdig middagslaapje al niet handig voor is: aan het eind van de middag zat de hoes bijna in elkaar. En toen was het spoeltje op, wilde Finn koekjes bakken, moest er eigenlijk ook gekookt worden, en gegeten, en gebadderd en voorgelezen.
Omdat ik persé persé persé (ja, zo erg was het) die dag de stoel af wilde hebben zat ik die avond dus weer achter de naaimachine. Spoeltje volwinden, en gas erop. De draad maakte een enorme frot onderaan, dus uithalen, opnieuw beginnen en weer gas erop. Nogmaals frot, nogmaals uithalen en opnieuw beginnen, nogmaals.... en nogmaals.... en nógmaals #$%@! Omdat ik van frustratie bijna de naaimachine het raam uit smeet (met de uit elkaar liggende paarse stoel er achteraan) ben ik er toch maar mee opgehouden.
Zaterdag een nieuwe poging. Nieuw spoeltje (want daar ligt het meestal aan) en binnen een paar minuten was t af! Hoera, nu alles in elkaar zetten. De stof eerst even aan de onderkant vasttacken. Met de tacker. Waar was de tacker? Waar was ^%#@#! die tácker! Joris vuil (èrg vuil) aangekeken, want hij had dat ding natuurlijk kwijtgemaakt. Om onze relatie (en het vege lijf) te redden dook die dus maar de schuur in, om terug te komen met een halve tacker. Een hálve! Na wat gerommel op zolder dook er een hele op, maar dan zonder nietjes. Geen nood, volgens manlief moesten daar gewone nietjes in. Nou kun je er natuurlijk van uitgaan dat nietjes die ontworpen zijn om een paar papiertjes bij elkaar te houden, niet geschikt zijn om op hoge spanning staande stof vast te zetten. Toch maar eens proberen en o verrassing: het werkte dus niet!
Na een hele reep chocola achter elkaar weggewerkt te hebben (tja, je moet toch iets) toch maar begonnen het meubelstuk in elkaar te zetten. Dat tacken zou ik dan maandag doen met de geleende tacker van het werk. Na wat geschroef (en gevloek, want ik had natuurlijk met die nieuwe stof de schroefgaatjes verstopt) was het weer een stoel! Van opluchting voelde ik me meteen een paar kilo lichter (ondanks die chocola).
En toen ik vanochtend nogmaals gelukzalig tegen Joris verzuchtte dat ik zooo blij was dat ie af was, kwam hij met de voorzichtige opmerking dat dat éne hoekje toch wel een beetje teveel trok. Of ik dat niet even kon verhelpen omdat zijn ruim 100 kilo dat hoekje weleens zou kunnen veranderen in een enorme scheur als dat zo bleef. @#$^%&!!!!
Dus weer alle schroefjes los (nou ja, dat viel nog mee omdat ik er gisteren op miraculeuze wijze zomaar 3 over had gehouden), hoes eraf en weer onder de naaimachine. Finn vond t allemaal reuze interessant en bleef maar vragen stellen: "Wat is dat?' "Een tornmesje." "En wat moet daarmee gebeuren?" "Dat ene vervelende draadje lospeuteren omdat papa anders niet met z'n billen in die stoel kan gaan zitten..." (Uiterlijk veel geduld, innerlijk %##@!!!.)
Maar toen, na de zoveelste passessie, was ie eindelijk af! (nou ja, niet helemaal dus, morgen moet er nog even een geleende tacker aan te pas komen).
 |
| Dit is 'm! |
 |
| Dit was 'm! |
Zie hier het resultaat:
En zo kwam het toch nog allemaal goed met de dag (en de stoel, mijn humeur en relatie).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten