donderdag 15 maart 2012

Meneertje Brekebeen

Men neme een badkameropstapje en een drukke overenthousiaste peuter (blij dat 'ie met dat opstapje eindelijk zelf bij de kraan kan). Mix die twee samen met een beetje ochtendstress omdat we eerst nog met Mats naar het consultatieburo moeten, en daarna meteen door naar de peutergym en.... je eindigt op de Eerste Hulp...

Volgens Finn begon die ochtend de gym al in de badkamer. Een opstapje is duidelijk bedoeld om erop en eraf te stappen, dus dat deed 'ie dan ook een keer of 100 (per minuut). De 101ste keer eindigde dat op handen en knieën op de grond. Even bleef het stil, en toen een oorverdovend gebrul. Nou is meneer niet zo kleinzerig uitgevallen, dus dit was dus wel 'n teken dat t niet met een kusje afgedaan kon worden. Even koelen en uitsnikken op de bank met de Muppets op tv. Het consultatieburo gebeld dat ik óf later kwam, óf een andere keer, maar dat we nu toch echt niet binnen 5 minuten daar op de stoep konden staan.

Halverwege de Muppets besloot Finn dat 'ie toch echt heel graag naar de gym wilde. Dus t hele spul in jassen gehesen, en Finn schuifelend naar buiten. "Zeg Finn, als lopen pijn doet is 't misschien helemaal niet zo leuk om te gaan gymmen..." "Wèl!". Op straat kwamen we buurmeisje Isa tegen, en mocht onze bikkel met haar en haar moeder mee naar de gym (ikzelf was inmiddels al ruim een half uur te laat voor 't consultatieburo, dat moest ook nog even tussendoor).

Tussen 't wegen en meten in (zo'n consultatieburo heeft wel wat weg van 'n veekeuring) stond daar ineens de mama van Isa, met in haar armen een zielige Finn. 'T gymmen bleek toch niet zo'n succes, dus met een koel lapje over de zere voet mocht Finn mee om torens te bouwen met de beduimelde blokjes op de dokterskamer (waarna 'ie daar weer een goeie beurt mee maakte door de gemaakte toren genereus aan Mats aan te bieden om om te gooien...). En ja, als je dan toch bij zo'n dokter bent, kan die ook meteen even naar t voetje kijken.

Haar conclusie: Laat daar maar eens foto's van maken. Dus weer naar huis, de heren aan de peer gezet, en Joris gebeld. Die kon gelukkig even van z'n werk weg om ons naar het ziekenhuis te brengen. Omajan gebeld voor de nodige hand- en spandiensten in het ziekenhuis (leek me niet zo handig om daar alleen met de kinders te zitten), en de hele karavaan vertrok naar de eerste hulp.

En toen begon het hele witten-jassen-circus.
Finn's zielige voet werd van alle kanten bevoeld en bekeken, en vervolgens konden we door voor foto's (nadat we eerst weer een tijdje op de gang hadden moeten wachten, waar Omajan heel inventief  'sesam-open-u' met de deuren heeft gespeeld).
Met twee kleurplaten in z'n bibberende handjes reden we de röntgenkamer weer uit om vervolgens... weer te wachten. Het doktersoordeel was onverbiddelijk: Gebroken, gips erom! Maar eerst nog even voor de zekerheid foto's van de andere voet. Dus weer... wachten. Finn weer onder het apparaat, moeders weer een mooi loodschort aan (Finn koos voor deze sessie de bloemetjesvariant, vrolijke kerel), en het apparaat had nog niet gepiept of meneer vroeg of 'ie nu toch wel weer nieuwe kleurplaten kreeg.
En daarna: juist, weer wachten. Het bleek mee te vallen, voetje twee was ongeschonden. Dus mochten we weer... wachten. Ditmaal bij de gipskamer.

Daar werd de zielige voet vakkundig gemetamorfoosd in een mooi wit gipsen exemplaar. Met de mededeling: "Hij mag er een week lang absoluut niet op staan" en een afsprakenkaartje om na die week loopgips aan te laten meten mochten we weer naar huis.




Dan ben je tweeëneenhalf, geniet je van je groeiende zelfstandigheid, en ben je ineens weer gekluisterd aan je buggy... Dat vraagt om een ijsje!




Wie heeft er nog tips voor een week lang zittend vermaak (met lekker-lenteweer-voorspelling)???

Geen opmerkingen:

Een reactie posten